κηρύξουν ουσιαστικά πόλεμο εναντίον των εισοδημάτων των μισθωτών των ίδιων των χωρών τους!
Στη σύνοδο κορυφής τους την Παρασκευή αποφάσισαν ομόφωνα να απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις όλων των κρατών που χρησιμοποιούν το ευρώ «να διασφαλίσουν ότι οι διευθετήσεις των μισθών στον δημόσιο τομέα υποστηρίζουν τις προσπάθειες ανταγωνιστικότητας στον ιδιωτικό τομέα, λαμβάνοντας υπόψη το σημαντικό φαινόμενο σηματοδότησης των μισθών του δημόσιου τομέα», όπως επί λέξει αναφέρουν στην απόφασή τους για το Σύμφωνο για το ευρώ. Σε απλά ελληνικά, δηλαδή, λένε στις κυβερνήσεις «μη δίνετε αυξήσεις στους δημόσιους υπαλλήλους, για να μην παίρνουν αυξήσεις ούτε οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα»! Θεωρητικοποιούν μάλιστα τον... «κίνδυνο» που συνιστούν οι μισθοί και τον καταγράφουν στα θεμέλια του Συμφώνου για το ευρώ! «Μεγάλες και συνεχείς αυξήσεις μπορούν να οδηγήσουν στη διάβρωση της ανταγωνιστικότητας», τονίζουν οι ηγέτες της ευρωζώνης στη διακήρυξη του Συμφώνου για το ευρώ που συνέταξαν.
Εστιάζοντας την προσοχή τους στους μισθούς και πώς θα τους καθηλώσουν ή και θα τους συρρικνώσουν, όπως ήδη γίνεται στη χώρα μας, οι ηγέτες της Ευρωζώνης είναι φανερό ότι διακατέχονται από σφοδρή και ανομολόγητη επιθυμία μιας ιδιόμορφης «κινεζοποίησης» των Ευρωπαίων μισθωτών, τηρουμένων φυσικά των αναλογιών.
Το σοβαρότερο όμως είναι ότι καθώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμπεριφέρονται όλο και περισσότερο σαν «λογιστές» και καθώς το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο κυριαρχεί όλο και περισσότερο στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, πιέζοντας ασφυκτικά ακόμη και τμήματα του παραγωγικού κεφαλαίου, τελικά εξαφανίζεται σταδιακά από το προσκήνιο η παλιά κρατούσα αντίληψη «όσο πιο πολλά λεφτά έχουν οι μισθωτοί, που αποτελούν και την τεράστια πλειοψηφία του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, τόσο περισσότερα ξοδεύουν και τόσο περισσότερο κινείται ολόκληρη η οικονομία και αυξάνουν και τα φορολογικά έσοδα του κράτους».
Τώρα κυριαρχεί η αντίληψη «όσο φτωχότεροι οι εργαζόμενοι, τόσο καλύτερα». Στο πλαίσιο αυτό, αν και με γλώσσα συνειδητά στρεβλή, ώστε να είναι δυσνόητη για τους απλούς Ευρωπαίους πολίτες, οι ηγέτες της Ευρωζώνης βάζουν στόχο την κατάργηση των διαδικασιών συλλογικής διαπραγμάτευσης σε κεντρικό και κλαδικό επίπεδο με ισχυρά συνδικάτα. Στη διακήρυξη του Συμφώνου για το ευρώ απαιτούν από τις κυβερνήσεις «να επανεξετάσουν τις διευθετήσεις καθορισμού των μισθών και, όπου είναι αναγκαίο, τον βαθμό συγκεντροποίησης της διαπραγματευτικής διαδικασίας και τους μηχανισμούς τιμαριθμοποίησης».
Μέσα από αυτή την κωδική, ακατάληπτη για το ευρύ κοινό γλώσσα, θέλουν καταρχήν να αποσπαστούν οι μισθοί από τον πληθωρισμό, ώστε π.χ. με πληθωρισμό 5% να μπορούν αυτοί να λένε... μείωση 5% των μισθών, γιατί λόγω του πληθωρισμού έπεσε η ανταγωνιστικότητα!
Στη συνέχεια, με αυτές τις γενικολογίες περί του «βαθμού συγκεντροποίησης της διαπραγματευτικής διαδικασίας», ευνοούν την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και την αντικατάστασή τους από... «αποκεντρωμένες» επιχειρησιακές συμβάσεις, όπου βεβαίως είναι πολύ πιο εύκολο για τον κάθε εργοδότη να υπαγορεύσει τους μισθολογικούς όρους του στους απομονωμένους, άρα σαφώς πιο αποδυναμωμένους, εργάτες και υπαλλήλους της επιχείρησής του.
Το Σύμφωνο για το ευρώ, εν ολίγοις, από την ιδρυτική του διακήρυξη κιόλας, εδράζεται στην κατάλυση σχεδόν όλων των θεσμικών κατακτήσεων των εργαζομένων με αγώνες ενός ολόκληρου αιώνα και πλέον.
Οι πάντες έχουν σημειώσει τα τελευταία χρόνια τη ραγδαία αυξανόμενη αποξένωση των Ευρωπαίων πολιτών σε όλες τις χώρες από την πορεία που έχει πάρει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση - σε βαθμό που πλέον δεν τολμούν να κάνουν κανένα δημοψήφισμα για ευρωπαϊκό θέμα, επειδή είναι βέβαιο ότι θα βγει το «όχι»! Το Σύμφωνο για το ευρώ θα επιτείνει αυτή την αποστροφή των πολιτών.
ΠΛΗΓΜΑ
Μαύρα μαντάτα και για τις συντάξεις
Δυσάρεστες και μεγάλες ανατροπές στις συντάξεις, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τις κοινωνικές παροχές ετοιμάζουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, όπως διαφαίνεται από τις γενικές αναφορές στο Σύμφωνο για το ευρώ. Ειδικά για τις συντάξεις, κάνουν λόγο ευθέως για «εναρμόνιση της πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής» - ας ελπίσουμε ότι δεν εννοούν κυριολεκτικά αυτή την «εναρμόνιση με το προσδόκιμο ζωής» ως το... μνήμα! Με μεγάλο ενδιαφέρον περιμένουμε να δούμε πάντως ποια θα είναι αυτά τα «στοχευμένα κίνητρα απασχόλησης γηραιότερων εργατών» που θα πείθουν τους εργοδότες να κρατούν στις επιχειρήσεις τους εργάτες 65 και 67 και ίσως σύντομα και... 70 χρόνων.
Γ.Δελάστικ
