Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Αφού, λοιπόν, όλοι κατανοούμε τη διαπίστωση του επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ότι «στην Ελλάδα κάποιοι δεν έχουν να φάνε ψωμί και άλλοι ασκούν τη φοροδιαφυγή ως εθνικό σπορ», τι οφείλουμε να κάνουμε; Η κατανόηση αυτή δείχνει από μόνη της την παθογένεια και του συστήματος αλλά και της κοινωνίας. Ουδείς φροντίζει να ξεριζώσει τα νοσογόνα στοιχεία: την αδιαφορία της κοινωνίας από τη μια για το ότι όλα συμβαίνουν ερήμην της ίδιας και τον κυνισμό των φοροδιαφευγόντων από την άλλη, καθώς και τη δική τους αδιαφορία για τους (ανύπαρκτους) ελεγκτικούς κρατικούς μηχανισμούς.
Αλλά για ποιο κράτος γίνεται λόγος; Το πολιτικό προσωπικό ζει πλουσιοπάροχα, ροκανίζοντας δημόσιο χρήμα. Τι ροκανίζοντας... Τα σκάνδαλα δείχνουν ότι έφαγαν με δέκα μασέλες...
Αφού λοιπόν ακόμη συμβαίνουν σκάνδαλα, σαν αυτό που διαπίστωσε ο επικεφαλής του ΔΝΤ, σημαίνει ότι όλα γίνονται για ενδοευρωπαϊκή και μόνο κατανάλωση. Το χρέος δεν συμμαζεύεται, οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι, τα γνωστά. Το σύστημα παραμένει αλώβητο· οι δυναμικές απεργίες δεν φαίνονται ικανές να το ταρακουνήσουν, να το ανησυχήσουν έστω. Οι μεγαλουπόλεις δέρνονται από την ανεργία και η περιφέρεια ασχολείται με τα μικροσυμφέροντα που απορρέουν από τον επονείδιστο «Καλλικράτη», χωρίς να αφήνει περιθώρια ανάπτυξης και δημιουργίας στις υγιείς οικονομικές δυνάμεις, όσο για τους αγρότες... Υπάρχουν ακόμη, αλήθεια, αγρότες στην Ελλάδα;
Αφού λοιπόν τα τόσα μέτρα (που έχουν ληφθεί με δύο σταθμά και δύο μέτρα) το μόνο που καταφέρνουν είναι η διόγκωση της ανεργίας και η εξαγωγή πλούτου σε ξένες χώρες, οφείλουν, επιτέλους, τα κόμματα της Αριστεράς να πουν ευθαρσώς ότι ουδέν μπορούν να πράξουν, ώστε να σταματήσουν αυτό το έγκλημα και να αφήσουν λόγο και τρόπο στην κοινωνία να μιλήσει, να δράσει από μόνη της. Να ξεπηδήσουν κινήματα από «κάτω», ομάδες με εκλογικευμένο θυμό, έχοντας σαν βάση οριζόντιες πρακτικές οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης.
Ας αναθεωρήσουν τη δόμησή τους (ιεραρχικά) και ας φροντίσουν να φέρουν στα μέτρα του σήμερα την (παρωχημένη) ιδεολογία τους. Ας καταλάβουν ότι το δίκαιο είναι προτιμότερο από το νόμο (αρκεί να υπάρχει πολιτική συνείδηση) και ας μη στραβομουτσουνιάζουν (οι αισθητιστές...) από τη χύδην -λένε- πολιτική ανυπακοή.
Είναι γεγονός ότι τα αυθόρμητα κινήματα δεν έχουν συγκεκριμένη πολιτική πρόταση, άλλο τόσο όμως είναι γεγονός ότι οι πράξεις τους είναι οι μόνες πολιτικές πράξεις αμφισβήτησης του υπάρχοντος συστήματος και προσπάθεια ταυτοχρόνως, που είναι και οιονεί αντισυστημική, να γίνει αυτό πιο ανθρώπινο, πιο δίκαιο, πιο δημοκρατικό εντέλει.
Η κυνική δήλωση του Στρος-Καν μηνύει στους πολλούς (όσους εξακολουθούν να έχουν νηφάλια φρένα) ότι πρέπει να αυτονομηθούν, να αυτοοργανωθούν, σε συνεννόηση με τους διπλανούς που υποφέρουν, που πνίγονται, που οδηγούνται στην καταστροφή (και στην παρανόηση-παραφροσύνη). Μόνο έτσι η απελπισία δεν οδηγεί στον όλεθρο αλλά στην αναγέννηση, την αισιοδοξία και την ελπίδα, έχοντας δηλαδή ως κινητήρια δύναμη την αλληλεγγύη.
Ηαλληλεγγύη, βεβαίως, νοείται ως υψηλή βαθμίδα πολιτισμού και όχι ως συνασπισμός των εξαθλιωμένων ή συγκυριακώς εγκλωβισμένων στην ανέχεια. Τα κόμματα της Αριστεράς, εάν θέλουν να παραμείνουν στο πολιτικό σκηνικό, πρέπει να «ανακαλύψουν» τον άνθρωπο, την πολιτική εκείνη που στόχο έχει τον περαιτέρω εξανθρωπισμό του ανθρώπου, την εξάλειψη των ανισοτήτων. Υπάρχουν λαμπροί νέοι επιστήμονες μακριά από υλόφρονες ιδεολογίες, που ερμηνεύουν δίκαια τους νόμους, που βάζουν πάνω απ' όλα την αξιοπρέπεια του κάθε πολίτη, όποιος κι αν είναι αυτός. Νέοι (κι ας τους λεν ακόμη αλήτες) που διασώζουν την επιστήμη, τον λόγο, τη γειτονιά, την κοινότητα, το νόημα· κοντά και μέσα στη Δημοκρατία.
http://www.enet.gr/
